Hz. Âdem ve Havva’nın Tövbesi

Hz. Âdem ilk sınavında gafil avlandı: Nihayet ikisi de o ağaçtan yediler. Bunun üzerine mahrem yerleri kendilerine göründü, üstlerini cennet yaprağıyla örtmeye çalıştılar. Böylece Âdem Rabbine karşı gelmiş ve yolunu şaşırmıştı. (Tâhâ, 20/121) 

Hz. Âdem ve Havva, her türlü nimete sahip oldukları ve diledikleri gibi bu nimetlerden faydalandıkları cennetten (Bakara, 2/35) şeytanın onları kandırması ve ayaklarını kaydırması sonucu çıkartıldılar: “Birbirinize düşman olmak üzere inin! Bir zamana kadar sizin için orada yerleşecek bir yer ve ihtiyaç maddeleri vardır.” (Bakara, 2/36)  

Onlar şeytanın aksine hatalarının farkına vardılar ve suçlarını kabul ettiler. Büyük pişmanlık duydular, keder ve kahır içinde gözyaşı döktüler. Bağışlanmak için samimiyetle Rablerine yalvardılar: “Ey Rabbimiz! Biz kendimize zulmettik. Eğer bizi bağışlamaz, bize acımazsan mutlaka ziyan edenlerden oluruz.” (Â’râf, 7/23) Hz. Âdem Rabbinden öğrendiği sözlerle tövbe etti, onların içten duaları rahmet-i ilahiyi celbetti. Neticede Rableri onları bağışladı, tövbelerini kabul etti. Çünkü O, tövbeleri çok kabul eden ve çok merhamet edendir. (Bakara, 2/37)