Peygamberlerin bir özelliği de günah işlemekten korunmuş olmalarıdır. İnsanlara örnek ve rehber olmakla görevlendirilen peygamberler bilinçli bir şekilde gizli ve açık olarak günah işlemekten korunmuşlardır. Peygamberler hayatlarının hiçbir döneminde şirk ve küfür sayılan bir günahı işlemedikleri gibi peygamberlikten sonra da kasten günah işlememişlerdir. Nitekim hiçbir peygamberin peygamberliğinden önce ya da sonra Allah’a ortak koştuğu, yalan söylediği iddiasında bulunulmamıştır. 

Kur’an-ı Kerim’de peygamberlerin günahtan ko­runduklarına ve Allah’ın gözetimi altında yetiştirildiklerine dair bazı ayetler yer almaktadır. Enbiyâ suresinde yer alan bir ayette şöyle buyrulmaktadır: “Onları, emrimiz uyarınca doğru yolu gösteren önderler yaptık ve kendilerine hayırlı işler yapmayı, namaz kılmayı, zekât vermeyi vahyettik. Onlar, daima bize ibadet eden kimselerdi.” (Enbiyâ, 21/73)

Her ne kadar peygamberler kendilerinden önceki peygamberlerin din ve şeriatı unutulmuş toplumların içinde yetişmişlerse de onların imansızlık ve ahlaksızlıklarından korunmuş; doğruluk, dürüstlük ve ahlaki faziletler bakımından farklı bir yaşayışın sahibi olmuşlardır.  Peygamberler yaşadıkları toplumlarda örnek ve önder kişiler oldukları için konumlarını zedeleyecek, kendilerini lekeleyecek, toplumdaki değerlerini düşürecek davranışlardan kaçınmışlardır. Allah, peygamberlerini başkalarının hakkına tecavüz, fuhuş, hayasızlık, hırsızlık, kötü kalplilik, kibir, ailelerine, mallarına ve kendilerine insanların el ve dil uzatması gibi peygamberliklerinden sonra kendilerine söylenmesiyle üzülüp hoşnut olmayacakları günahlardan korumuştur. Bu anlamda ismet sıfatının toplumların Allah’ın iradesi doğrultusunda değiştirilip dönüştürülmesinde ve şekillendirilmesinde önemli bir rolü olmuştur.

Allah’ın peygamberlerine lütfu olan “ismet” peygamberlerin bir nevi kontrol altında tutulması anlamına gelir. Bu tür bir koruma sadece peygamber için söz konusu olup onun dışındaki insanların böyle bir imtiyazı yoktur. Günahsızlık ancak Allah’ın peygamberlerine has bir sıfattır. Onlar Allah’ın emirlerine asla muhalefet etmemiş, yasaklarını da hiçbir zaman çiğnememişlerdir. Peygamberlerin insan olmaları sebebiyle birtakım küçük hataları olmuştur. Bunlar da “zelle” olarak isimlendirilmektedir. Ancak onlar bu hatalarını Yüce Allah’ın kendilerini uyarmasıyla düzeltmişlerdir. 

Fetanet, peygamberlerin akıllı, zeki ve uyanık olmaları demektir. Peygamberlik büyük sorumluluklar getiren bir görevdir. Bir ayette bu gerçeğe şöyle işaret edilmiştir: “Şüphesiz sana (sorumluluğu) ağır bir söz vahyedeceğiz.” (Müzzemmil, 73/5) Bu sorumluluğu yerine getirebilmek için akıllı ve zeki olmak gerekir. Bütün peygamberler son derece yüksek bir anlayış, tam bir akıl, kuvvetli görüş ve üstün zekâ sahibi kimselerdir. Peygamberler bu yetenekleri sayesinde Allah’ın mesajlarını çok iyi kavramış, insanların sorunlarını çözüme kavuşturmuşlardır.

Peygamberler zeki ve akıllı olmasalardı hitap ettikleri kişileri ikna edemez, toplumsal dönüşümü sağlayamazlardı. Bu yüzden her peygamber inananların sorularına ve inkârcıların itirazlarına fetanetleriyle cevap vermişlerdir.