Yolcular

Kur’an-ı Kerim’de “ibnü’s-sebîl” olarak anılan yolcular, zekât verilecek sekiz sınıftan biridir. Bu ifade, yola çıkmış, bir süredir yolda olan, bir memleketten diğerine gidip kalan kimseler için kullanılır. Bu kişiler ister zengin ister fakir olsun, kaldığı yerde parası çalınır, kaybolur veya herhangi bir şekilde elinden çıkar da muhtaç duruma düşerlerse zekât malından kendilerine pay verilir. Ancak her yolcu olan kimsenin zekât gibi ibadet sayılan bir yardımdan faydalanması söz konusu değildir. Bu bakımdan genel anlamda İslam âlimleri yolcuların zekâttan yararlanmaları için, yolculuğun ilim tahsil etmek veya hac ve benzeri bir ibadeti yerine getirmek gibi meşru bir maksat için yapılması; yolcunun yolculuk esnasında kimseden borç alma imkânının kalmaması ve bulunduğu yerden evine kavuşacak kadar paraya sahip olmaması gibi şartlar ileri sürmüşlerdir.